Wauw ben ik even flink onderuit gegaan…
Afgelopen september trok ik overal de stekker uit. 
Mijn leven voelde als een race. Met 2 kinderen op iedere heup, tandenborstels in handen, ongekamde haren en een klok die steeds maar sneller keek te gaan. Om me heen een oneindige to-do lijst, een wirwar van papier. Altijd te laat en veel vergeten. 

Ik moet dit. Ik moet dat. Ik moet alles nog.
Kom op! Je kunt het! Probeer gewoon nog iets harder, dan lukt het jou ook. Aan het einde schijnt ‘geluk’. Een bomvolle kamer vol speelgoed. Herrie. Geen.puf.meer. 

“Het zijn de keuzes die jij maakte, jij wilde moeder worden, jij wil een bedrijf” zei mijn vader. 

En toen struikelde ik en strompelde op 2 knieën verder om alles in balans te houden. Na een tijdje ging het niet meer. Om me heen rende iedereen nog vrolijk door, ze zagen me niet, liepen tegen me aan of schopte me per ongeluk nog een stukje dieper. 

Ik.kan.niet.meer. 

Bij de dokter kon ik alleen maar huilen en na een paar gesprekken kwam het antwoord. 
Burn 
out. 

Inmiddels zijn we bijna 7 maanden verder en het is een tergend langzaam proces dat veel ups en downs kent. Alsof je opnieuw moet leren te ‘zijn’, waar je grenzen liggen en wat je wel of niet aankunt. 

Ik heb mega mega veel geleerd en goed voor mezelf gezorgd de afgelopen maanden. Ik voel dat het de goede kant op gaat want ik voel weer lichtheid, kan steeds meer lachen en er komt weer een helderheid boven waarvan ik dacht dat ik die ik kwijt was….

Wordt vervolgd NATUURLIJK 🤗